Het kind kijkt op straat om zich heen, ziet een dopje van een plastic fles en gebruikt het om tegenaan te schoppen. Terwijl hij met zijn ouders door de nieuwe stad loopt. Hij kijkt hoe het dopje over de straat rolt en rent erachteraan. Helemaal in zijn wereld. Het dopje is misschien wel een gouden voetbal, hij is de topspeler op van het seizoen, het publiek juicht, een goede voorzet en ….. goal!!!! 

Het kijken van dit kind hebben veel volwassene verloren. Ze zien een dopje van een plastic fles, weggegooid op straat. Denken misschien oordelend wie gooit deze rotzooi op straat! Kunnen ze het niet in de prullenbak doen? Hebben ze geen fatsoen? We moeten met z’n allen de stad toch schoon houden? Ze denken vanuit wat ze hebben aangeleerd, hebben de voorwerpen ingekaderd in hokjes waar het voor dient. Het vrij en onbevangen kijken als een kind zijn ze verleerd. De inkadering kan zijn voordeel hebben in efficiency, maar deze logica werkt voornamelijk vanuit de linker hersenhelft. De rechter hersenhelft, de creativiteit, is nauwelijks actief of niet meer actief.

Een gemiste kans voor een medewerker en organisatie. Zeker in deze tijd waar managers en medewerkers soms vastzitten in hun manier van denken en doen. Het inslaan van nieuwe wegen, soms zelfs dingen anders doen die je al lang deed, kunnen weer vernieuwingen opleveren. Mensen in beweging brengen. Ruimte creëren om nieuwe wegen te bewandelen, opnieuw te kijken naar de dingen die er al zijn.

Om deze rechter kant weer open te zetten en de creativiteit te laten stromen, zijn verschillende manieren ontwikkeld (oa door Betty Edwards, “drawing on the rights side of the brain”).

Het bevordert vrij kijken, alsof je de dag vandaag als kind opnieuw ziet. De wereld minder zwart-wit zien maar de vele kleurrijke gebieden daartussen.

Heb je ook iets bijzonders gezien die andere mensen in je team niet zagen?